Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή, Περιμένοντας τη βροχή

Εικονογράφηση: Ρένια Μεταλληνού, Εκδόσεις Καλέντη, Αθήνα 2017

 

 

Οι συνεχόμενες βροχοπτώσεις των προηγούμενων ημερών μού έφεραν πάλι στο μυαλό ένα βιβλίο για το οποίο εδώ και καιρό ήθελα να γράψω. Γιατί μπορεί αρκετοί από μας να μην πολυχάρηκαν για τις μπόρες που μας επιφύλαξε ο Ιούνης, στο Περιμένοντας τη βροχή της Μαρίνας Μιχαηλίδου-Καδή όμως, δυο παιδιά, ο Μάρκος κι η Νεφέλη, ζουν σ’ έναν κόσμο απ’ τον οποίο η βροχή κι οι ευεργετικές της συνέπειες έχουν χαθεί. Ο καταγάλανος ουρανός είναι το συνώνυμο της ξηρασίας, της στέρησης, της απόγνωσης. Αναζητώντας ελπίδα και παρηγοριά στο παρελθόν, σε συνήθειες συνδεδεμένες με τους –φευγάτους πια– παππούδες τους, τα δυο παιδιά θα ψηλαφίσουν ερμηνείες και με τις μικρές τους δυνάμεις θα γυρέψουν λύσεις.

Η Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή φτιάχνει μια αφαιρετική, ατμοσφαιρική ιστορία όπου το συναίσθημα κυλά υποδόρια και το ζήτημα της ξηρασίας θίγεται χωρίς διδακτική διάθεση, συνδεόμενο αθόρυβα όσο και τρυφερά με τη μνήμη, που συντηρείται ολοζώντανη στα παιχνίδια, στις συνήθειες και στις αξίες που έχουν κληροδοτήσει στους ήρωες του βιβλίου οι παλιότερες γενιές. Η μικρή βαρκούλα, μια απλή κατασκευή από χαρτί που λατρεύουν να φτιάχνουν όλα τα παιδιά και που απαντάται σχεδόν σε όλους τους λαούς της Μεσογείου, γίνεται ο μίτος που συνδέει παρόν και παρελθόν, πραγματικότητα και όνειρο – και τελικά ο φορέας της ελπίδας και της αισιοδοξίας στο υπερβατικό και λυτρωτικό τέλος.

Η Ρένια Μεταλληνού μάς χαρίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα εικονογράφηση, στην οποία οι συνθήκες ξηρασίας αποτυπώνονται με μακριά μανίκια και μουντά χρώματα –κι ας είναι καταγάλανος ο ουρανός–, δηλωτικά της ανθρώπινης απόγνωσης, την ώρα που η παρουσία του νερού τονίζεται με ζωηρά χρώματα και πιο καλοκαιρινή αμφίεση, ενδεικτικά και τα δυο της λύτρωσης που φέρνει στους πάντες η ξαφνική βροχή. Και, φυσικά, πανταχού παρούσες στο βιβλίο πανέμορφες χάρτινες βαρκούλες σε ποικιλία σχεδίων και χρωμάτων!