Γιώργος Λεμπέσης, Θ' αυγό

Εικονογράφηση: Φραγκίσκος-Χρήστος Ράλλης, Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2012 (από 7 ετών)

 

 

 

 

Παραμονές του Πάσχα, ο μικρός Ανέστης, παρέα με τη γιαγιά του, επισκέπτεται το κοτέτσι και επιλέγει μόνος του το αυγό που θα τσουγκρίσει την Κυριακή. Κι επειδή δε θέλει το αυγουλάκι του να μοιάζει με κανένα άλλο, το βάφει μόνος του με τις νερομπογιές του, το βαφτίζει Θανάση, επιμένει ότι το άκουσε να μιλάει και κατόπιν το εγκαταλείπει στα στοργικά χέρια της γιαγιάς, που με τη σειρά της το αποθέτει στην αυγοθήκη. Ο Θανάσης ασφυκτιά στριμωγμένος παρέα με τ’ άλλα αυγά κι αναζητά απελπισμένος διέξοδο, ξεκινώντας αργά τη νύχτα της Ανάστασης ένα μακρύ ταξίδι αναζήτησης κι αυτογνωσίας ανάμεσα στα αποφάγια και στα παρατημένα σκεύη του αναστάσιμου τραπεζιού. Στη νυχτερινή αυτή περιπλάνησή του θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αγνωμοσύνη και την αδιαφορία των ματαιόδοξων, με την άσκοπη βία των θρασύδειλων, με το φόβο και τη μοναξιά των αδύναμων και άτολμων, αλλά θα γνωρίσει και την ήρεμη θυμοσοφία και μεγαλοψυχία των αληθινά σπουδαίων. Και μαζί, ο μικρός, άμαθος Θανάσης θα συνειδητοποιήσει τις δικές του μυστικές δυνάμεις κι αρετές: την τόλμη, το αίσθημα αλληλεγγύης και δικαιοσύνης, την επινοητικότητα και την προσήλωση στο στόχο. Η νύχτα της Ανάστασης θα τον κάνει πιο σοφό, πιο ώριμο, πιο έτοιμο να αντικρίσει την αληθινή ζωή. Κι όταν εκείνη του φανερωθεί την επόμενη μέρα με τον πιο αναπάντεχο και μαζί συγκινητικό τρόπο, ο τετράχρονος Ανέστης, τσουγκρίζοντάς τον με το αυγό του παππού του, θα βρεθεί έκπληκτος να κοιτάζει έναν άλλο Θανάση, φιλικό, τρυφερό, χαριτωμένο κι ολοζώντανο. 

Ένα βιβλίο που ήδη από το λογοπαίγνιο του τίτλου μάς υπόσχεται ανατροπές με όχημα μια σουρεαλιστική φαντασία για την οποία το απίθανο φαντάζει απλώς αυτονόητο: παιδιά που συνομιλούν με αυγά, τσουρέκια που γίνονται με το έτσι θέλω οχήματα, κι ένα θαύμα ζωής που επέρχεται μ’ έναν τρόπο αρκετά εξωπραγματικό και μάλλον μεταφυσικό. Τι τα θέλετε, όταν η κινητήρια δύναμη της πλοκής είναι η σφοδρή επιθυμία ενός μικρού παιδιού να δώσει ζωή στο πασχαλινό αυγό του, ο συγγραφέας δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να την ικανοποιήσει ακολουθώντας χωρίς ενδοιασμούς και στρογγυλέματα τα χνάρια της παιδικής φαντασίας.

Χιούμορ, λογοπαίγνια, πινελιές θυμοσοφίας –σε ορισμένες περιπτώσεις αρκετά ζόρικες για τις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται το βιβλίο, όπως και κάποιες παρομοιώσεις, περισσότερο κατανοητές σε ενήλικο κοινό–, κι ένα έξυπνο εύρημα, το οποίο φανερώνεται ήδη από τον τίτλο και συγκροτεί τον πυρήνα της πλοκής, οδηγώντας τη σταδιακά στην κλιμάκωση και στο ευτυχές τέλος. Κι αν σ' αυτό το φινάλε η πασχαλινή εθιμοτυπία τσαλακώνεται κάπως από το αναπάντεχο της έλευσης του άλλου Θανάση, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την κατεξοχήν γιορτή της ζωής – κι όχι μονάχα εκείνης που νικάει το θάνατο, αλλά και της νέας που ανατέλλει σε πείσμα των αντιξοοτήτων, όπως και της άλλης, της άγουρης, της άδολα παιδικής, που επιμένει να κάνει πραγματικότητα ακόμα και τα πιο παλαβά όνειρά της!