Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Πασχαλιά και Πασχαλίτσα

Εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός, Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2009 (από 5 ετών)

«Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός» μεταφράζει ο Σεφέρης τον Έλιοτ. Κι ένας τέτοιος σκληρός Απρίλης, αυτός ο ίδιος που γεννάει μέσ’ απ’ την ξεραμένη γη τις πασχαλιές, με μια ξαφνική του μπόρα, στερεί από ένα ζουζουνάκι τη μητέρα του. Το μικρό έντομο βρίσκει απάγκιο σε μια πασχαλιά κι εκείνη αποφασίζει να το υιοθετήσει. Κάποια από τα πλάσματα της φύσης θα επιχειρήσουν να σβήσουν τη χαρά του μικρού ορφανού επισημαίνοντας τις διαφορές του με την πασχαλιά, το παράδοξο της σχέσης τους ή επιχειρώντας να το πάρουν από κοντά της. Η θετή του μητέρα, από την άλλη, ακλόνητη στην απόφασή της, βρίσκει κάθε φορά τον τρόπο να το παρηγορήσει αντιτείνοντας στα επιχειρήματα των άλλων τη θέρμη των συναισθημάτων, που νικούν διαφορές κι ανομοιότητες. Και στο φινάλε, καθώς φτάνει το Πάσχα, επιλέγει να βαφτίσει με το υποκοριστικό του ονόματός της, Πασχαλίτσα, το μικρό έντομο, επισφραγίζοντας έτσι τη σχέση γονιού-παιδιού.

Μια ιστορία υιοθεσίας με πρωταγωνιστές αρκετούς εκπροσώπους της ανοιξιάτικης, πασχαλινής φύσης. Μπορεί για κάποιους από αυτούς το Πάσχα να είναι μονάχα αφορμή για να στολιστούν και να καμαρώσουν, ωστόσο για την πασχαλιά η σημασία της γιορτής αποκτά απτό χαρακτήρα όταν καλείται να αναλάβει τη φροντίδα ενός ορφανού. Μια απόφαση που θα ενδυναμωθεί μέσα από αντιξοότητες, επικρίσεις και μομφές, θα βρει ανταπόδοση και θα επιτρέψει και στην ίδια, οδηγημένη αρχικά από το ένστικτο, να φτάσει σταδιακά στη συνειδητοποίηση ότι η αλήθεια των αισθημάτων στέκει πέρα και πάνω από στρογγυλέματα, μισόλογα και απλουστεύσεις, ακόμα κι αν βρίσκεται αντιμέτωπη με υφέρπουσες μορφές ρατσισμού και την άρνηση του δικαιώματος στη διαφορετικότητα.

Ένα βιβλίο με πασχαλινή αύρα αλλά όχι στενά ή αφοριστικά πασχαλινό. Δομημένο αφηγηματικά πάνω στο τρίπτυχο Πάσχα-Πασχαλιά-Πασχαλίτσα –λογοπαίγνιο διόλου κενό νοήματος αλλά δηλωτικό της συγγραφικής πρόθεσης να συνδεθεί η γιορτή της αγάπης με την απόφαση μιας θετής μάνας να χαρίσει αφειδώς αγάπη σ’ ένα ξένο, ανώνυμο παιδί· ιστορημένο με μια γλώσσα γεμάτη ήρεμη αυτοπεποίθηση, με αβίαστες αν και στιγμιαίες ποιητικές πινελιές εμπνευσμένες από την ανοιξιάτικη φύση· και με μια εικονογράφηση που στέκεται απόλυτα στο ύψος του κειμένου.