Κέιτ ΝτιΚαμίλο, Το σχέδιο της Ρέιμι

Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη, Μεταίχμιο, Αθήνα 2017

Η δεκάχρονη Ρέιμι Κλαρκ περνά ένα δύσκολο καλοκαίρι στην Αμερική της δεκαετίας του '70: ο ασφαλιστής πατέρας της έχει εγκαταλείψει την ίδια και τη μητέρα της φεύγοντας με μια άλλη γυναίκα κι ο κόσμος του κοριτσιού καταρρέει. Στην προσπάθειά της να προσελκύσει το ενδιαφέρον του και να τον ξαναφέρει στην οικογενειακή εστία, η Ρέιμι βάζει στόχο να κερδίσει τον διαγωνισμό Νεαρή Μις Λάστιχα Κεντρικής Φλόριντα, γι’ αυτό και ξεκινά μαθήματα περιστροφής ραβδιού. Εκεί θα συναντήσει δυο από τις αντιπάλους της στον διαγωνισμό: την ασθενική Λουιζιάνα Ελεφάντε, κόρη των διάσημων Ιπτάμενων Ελεφάντε, και τη ζόρικη Μπέβερλι Ταπίνσκι, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. 

Βιώνοντας διαφορετικές μορφές απώλειας –η Ρέιμι, εκτός από τον πατέρα της, χάνει μια αγαπημένη γειτόνισσα αλλά και τον δάσκαλό της στη ναυαγοσωστική, η Μπέρβερλι έχει μια δύσκολη όσο και επώδυνη σχέση με τη μητέρα της, η ορφανή από γονείς και πάμφτωχη Λουιζιάνα ζει με τον μόνιμο φόβο ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες θα την πάρουν από τη γιαγιά της–, τα τρία τόσο διαφορετικά κορίτσια θα γνωριστούν σιγά σιγά και μέσα από μια σειρά περιπετειών που θα σημαδέψουν ανεξίτηλα το καλοκαίρι τους, θα χτίσουν μια σχέση στενής φιλίας. Μιας φιλίας που θα κάνει τη Ρέιμι Κλαρκ να δει με άλλο μάτι τον κόσμο, έστω κι αν χρειαστεί να λοξοδρομήσει από το αρχικό της σχέδιο.

Η Κέιτ ΝτιΚαμίλο, σε τρίτο πρόσωπο, αφηγείται αθόρυβα και χωρίς εξάρσεις, μιλά με απλότητα για τα μεγάλα και τα δύσκολα, δεν εκβιάζει τις εξελίξεις κι ακολουθεί την κεντρική της ηρωίδα σε φαινομενικά σκόρπιες σκέψεις, αναμνήσεις κι ασύνδετα γεγονότα, τα οποία όμως κάποια στιγμή θα αποδειχτεί ότι διόλου τυχαία δεν αναφέρθηκαν. Ακόμα κι η πιο μικρή λεπτομέρεια, τοποθετημένη στη ροή της αφήγησης σε ανύποπτο χρόνο και θέση, έχει την ξεχωριστή της σημασία. Το ίδιο ισχύει και για τις μικρές περιπέτειες κλιμακούμενης δραματικής και συναισθηματικής έντασης των τριών κοριτσιών, που λειτουργούν ως πρελούδιο της μεγάλης, τελικής περιπέτειας, η οποία θα οδηγήσει στο συγκλονιστικό και άκρως συγκινητικό τέλος του μυθιστορήματός της.

Ένα τέλος τρυφερό όσο και απρόσμενο, αφού όλα μπαίνουν στη θέση τους με τρόπο εντελώς διαφορετικό από το αναμενόμενο. Η δικαιοσύνη αποδίδεται, η ελπίδα παραμένει ζωντανή, η ηρωίδα του βιβλίου, πιο ώριμη και κατασταλαγμένη, ατενίζει αλλιώς τον κόσμο, υπό το φως μιας φιλίας σφυρηλατημένης στα δύσκολα και γι’ αυτό ικανής να αντέξει για πάντα. 

Κλείνοντας, να αναφέρω ότι ο τίτλος του πρωτοτύπου, Raymie Nightingale –εμπνευσμένος από την πρωτοπόρο της νοσηλευτικής Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ, πρότυπο της Ρέιμι– έχει πολύ εύστοχα, κατά τη γνώμη μου, αντικατασταθεί στην ιδιαίτερα προσεγμένη ελληνική μετάφραση από Το σχέδιο της Ρέιμι. Έναν τίτλο ο οποίος αποτυπώνει με ευκρίνεια τη σφοδρότητα της επιθυμίας της ηρωίδας, αλλά και λειτουργεί ως ειρωνική υπόμνηση για τον αναγνώστη όταν η Ρέιμι μοιάζει να χάνει τον αρχικό της στόχο.