Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, Αθήνα 2016
Το βιβλίο για το οποίο γράφω
σήμερα πριν το διαβάσεις κάθεσαι και το χαζεύεις. Χάνεσαι μες στα μεθυστικά
χρώματα των εικόνων του, θαυμάζεις το πανέμορφο εξώφυλλό του, χαίρεσαι με την
καρδιά σου την καλαίσθητη έκδοση. Και μετά, αφού χορτάσει το μάτι, πας και στην
ιστορία.
Η οποία ιστορία, βασισμένη
σε ένα ρώσικο λαϊκό παραμύθι, μας πηγαίνει σε ένα ξύλινο λευκό σπιτάκι βαθιά στο
δάσος, με εννιά παράθυρα και μια κόκκινη εξώπορτα. Εκεί θα βρουν στέγη μια
σειρά από διαφορετικά ζώα, που επιλέγουν να ζήσουν αρμονικά παρέα. Ως τη στιγμή
που εμφανίζεται ο μεγάλος καφέ αρκούδος. Που δε χωράει στην πόρτα ούτε στα
παράθυρα. Κι έτσι, μες στη λαχτάρα του να μπει κι αυτός στο σπίτι, παρά την
άρνηση των κατοίκων του, που βλέπουν το αδύνατο του πράγματος, ανεβαίνει στη
στέγη. Το λευκό ξύλινο σπιτάκι γίνεται χίλια κομμάτια.
Είναι η αυθαίρετη παραβίαση και κατάλυση όχι μονάχα της στέγης ως καταφύγιου, αλλά και κάθε κανόνα και όρου αρμονικής συνύπαρξης. Το ανεξέλεγκτο θυμικό του ενός που αδιαφορεί για το δικαίωμα και τις επιλογές των πολλών. Η
ιστορία όμως δεν μπαίνει στη λογική αφορισμών και τετελεσμένων. Πάει παρακάτω: Ο δράστης θα είναι αυτός που θα βρει τη λύση. Και θα την υλοποιήσει με τη
συνδρομή όλων των άλλων. Πετυχαίνοντας κάτι αληθινά θαυμαστό.
Και κάπως έτσι, μέσα από την περιπλάνηση
σε αυτή την οπτική πανδαισία από λαϊκότροπες εικόνες, κοντά από αυτή την άποψη στο πνεύμα του παραμυθιού,
ντυμένες με έντονες, απαστράπτουσες, απίθανες αποχρώσεις, ο αναγνώστης ανακαλύπτει
πως πολλές φορές η έμπρακτη συγγνώμη, αυτή που δε στέκεται στα μεγάλα λόγια,
μπορεί να γίνει αφετηρία για να γεννηθεί κάτι ακόμα καλύτερο, ομορφότερο,
ουσιωδέστερο από αυτό που χάθηκε από απροσεξία, αδιαφορία, εγωκεντρική διάθεση,
έλλειψη ενσυναίσθησης. Είναι η δεύτερη ευκαιρία που δε δίνεται απλώς αλλά κατακτιέται,
σώζοντας τελικά την παρτίδα. Σπουδαίο μάθημα για τους μικρούς και, δυστυχώς,
καθόλου αυτονόητο για αρκετούς από εμάς τους μεγάλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου