Σταμάτης Κεσόγλου, Η γη της Λόρνας

Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2015

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, χίλιοι άνθρωποι εγκαταλείπουν τη Γη και εγκαθίστανται στο φεγγάρι. Αποκομμένοι διά νόμου από τη μητρόπολη, με την οποία έχουν δικαίωμα να επικοινωνήσουν μόνο σε περίπτωση σοβαρού κινδύνου, οι φεγγαροάποικοι θα φτιάξουν στον δορυφόρο της Γης οικογένειες και εντελώς καινούριες ζωές, ορισμένοι προσδοκώντας μάλιστα να αποδιώξουν μέσα από τη νέα πραγματικότητα τις πληγές του παρελθόντος που άφησαν πίσω. Η δωδεκάχρονη Λόρνα γεννιέται και μεγαλώνει στη Φεγγαρόπολη, έχει δυο υποστηρικτικούς γονείς, μια κολλητή κι έναν αγαπημένο δάσκαλο. Όλα κυλούν αρμονικά στη ζωή της, ως τη στιγμή που της γεννιέται μια ισχυρή, ακατανίκητη επιθυμία: να ταξιδέψει στη Γη για να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο, να γίνει τραγουδίστρια. Μια ευτυχής συγκυρία θα φέρει στο Φεγγάρι ένα διαστημόπλοιο από τη Γη, καθιστώντας πραγματοποιήσιμο το όνειρο της μικρής. Μαζί του θα φέρει ωστόσο και μια απρόσμενη συνειδητοποίηση για τη Λόρνα, που θα δει τα όνειρα και τις επιθυμίες της να παίρνουν έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. 

Μια ενδιαφέρουσα, καλοχτισμένη ιστορία φαντασίας, που ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο ανάλαφρο χιούμορ και στην τρυφερή μελαγχολία, στην δομημένη εξέλιξη των γεγονότων και στην ενδοσκοπική, στοχαστική διάθεση, βάζοντας τον αναγνώστη της αντιμέτωπο με μια σειρά από αμείλικτα ερωτήματα: Πόσο καλά άραγε γνωρίζουμε τον εαυτό μας και τις επιθυμίες του; Αξίζει να κυνηγήσουμε ως το τέλος ένα όνειρο ή μήπως κάποιες φορές είναι προτιμότερο να το φυλάμε ως πολύτιμη παραμυθία; Πατρίδα είναι ο τόπος καταγωγής μας ή το μέρος που στεγάζει τα αισθήματα και τα όνειρά μας; Το ταξίδι είναι οδός ανακάλυψης του κόσμου και του εαυτού μας  ή μήπως απομυθοποίησής τους; Κι η υπομονή, η προσδοκία του άπιαστου, είναι φενάκη ή μήπως ο τρόπος να πηγαίνουμε τη ζωή μας παρακάτω ανακαλύπτοντας ανεξερεύνητες εσωτερικές διαδρομές;

Παλεύοντας να διαχειριστώ τη δυστοπική απαγόρευση επικοινωνίας γήινων και φεγγαροκατοίκων, και φτάνοντας στο παρηγορητικά ανοιχτό, σαν μέσα από φεγγαροτηλεσκόπιο ιδωμένο τέλος της ιστορίας, μετέωρη ακόμα ανάμεσα στην αποδοχή και στην απόρριψη της τελικής επιλογής της Λόρνας, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ τι τελικά θα γινόταν έτσι και κάποια άλλη Λόρνα ύστερα από χρόνια, ή κάποιος Πέτρος ή Λουίζα ή κύριος Φεγγαρίδης ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο είδε μια ζωή να ξεχειλάει όνειρα κι ελπίδες, δεν το ‘χει μες στη μοίρα του να δώσει μια και να γκρεμίσει διαμιάς απαγορευτικούς νόμους και στεγανά που κρατούν τους ανθρώπους εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα διλήμματα. Τώρα βέβαια μπορεί να βάζω ιδέες στον συγγραφέα για την υπόθεση ενός άλλου μυθιστορήματος. Ή, έστω, ενός άλλου ποιήματος. 

Καληνύχτα.