Ιωάννα Μπαμπέτα, Η νταντά μου

Εικονογράφηση: Φωτεινή Τίκκου, Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2013 (από 2 ετών)

 

 

 

 

H Νταντά μου μέσα από μια απλή ιστοριούλα μιλάει στα πολύ μικρά παιδιά για ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους, εξοικειώνοντάς τα με τις ιδιαιτερότητές του.

Στην ιστοριούλα μας, ειπωμένη σε πρώτο πρόσωπο, μαθαίνουμε για τις πολλές ώρες απουσίας των εργασιομανών γονιών της μικρής πρωταγωνίστριας, ώρες που περνάει στο σπίτι παρέα με την αλλοδαπή νταντά της. Η μικρή γνωρίζει πως νταντά είναι μια δουλειά και πως η κοπέλα που την προσέχει ζει μεν μαζί με αυτή και τους γονείς της αλλά δεν είναι μέλος της οικογένειας και κάποια στιγμή θα φύγει από κοντά τους. Ωστόσο, παρότι φαίνεται να έχει μια ξεκάθαρη εικόνα των πραγμάτων και παρά το γεγονός ότι οι γονείς της της δείχνουν με κάθε τρόπο την αγάπη τους και φροντίζουν να περνάνε ποιοτικά τον κοινό τους χρόνο, η μικρούλα μας καταρρέει όταν ένα ωραίο πρωί η αγαπημένη της νταντά φεύγει από κοντά της. Κλαίει, χάνει το κέφι της, αδιαφορεί για τη νέα κοπέλα που αναλαμβάνει τη φροντίδα της. Ως την ημέρα που ένα γράμμα την πληροφορεί ότι η νταντά της επέστρεψε στην πατρίδα της γιατί ήρθε η ώρα να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια.

Η Νταντά μου είναι ένα βιβλίο που μιλάει για πράγματα για τα οποία συχνά οι γονείς δυσκολεύονται ή διστάζουν να μιλήσουν στα παιδιά, για πράγματα που ενδεχομένως θεωρούν αυτονόητα ή και περιττά. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση και η υιοθέτηση ενός παιδικού τόνου στο ύφος δίνουν στο κείμενο αμεσότητα και επιτρέπουν την εύκολη ταύτιση των μικρών αναγνωστών με την πρωταγωνίστρια, συνεπικουρούμενες από τη ζωηρή, ευχάριστη εικονογράφηση. Είναι σίγουρο ότι πολλά παιδάκια θα αναγνωρίσουν στα εξαντλητικά ωράρια των γονιών της αφηγήτριας τα ωράρια και των δικών τους γονιών. (Ελπίζω πολλά από αυτά να βρουν κάτι από τη δική τους καθημερινότητα και στο γεγονός ότι ο μπαμπάς κι η μαμά της ηρωίδας αφιερώνουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους στο παιδί τους – παρόλο που δεν είμαι σίγουρη ότι η πραγματικότητα είναι πάντοτε τόσο ρόδινη…) Όσο για τη συναισθηματική έκρηξη που προξενεί η φυγή της νταντάς, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συνειδητή συγγραφική επιλογή, που οδηγεί στην κλιμάκωση των συναισθημάτων της μικρής αλλά και επιτρέπει την αποφόρτισή της μέσα από τη γνώση που της παρέχει μόνο η λυτρωτική πληροφορία της επιστολής: η πράξη της νταντάς μπορεί να είναι αναμενόμενη, ωστόσο στο κεφάλι του μικρού κοριτσιού δικαιολογείται μόνο από την ανάγκη ενός άλλου παιδιού, του δικού της, να την έχει κοντά του και να εισπράξει την αγάπη και τη φροντίδα της. 

Και μη σας ξαφνιάζει το γεγονός ότι αμέσως μετά το παιδάκι παίρνει απ’ το χέρι τη νέα νταντά του και φεύγουν για την παιδική χαρά. Έτσι είναι τα παιδιά. Μια ειλικρινής εξήγηση είναι συχνά το μόνο που έχουν ανάγκη για να πάνε παρακάτω. Η ζωή ανοίγεται μπροστά τους κι είναι τόσο δύσκολο να αντισταθούν στο ορμητικό κάλεσμά της. Όσο για την παρακαταθήκη αγάπης που έχουν εισπράξει, αυτή ποτέ δε χάνεται, ακόμα κι αν λείψουν από κοντά τους οι άνθρωποι που απλόχερα τους τη χάρισαν.