Βασίλης Κουτσιαρής - Γιάννης Διακομανώλης, Ένας απρόσμενος φίλος

 

Εικονογράφηση: Ζωή Λούρα, Κόκκινη κλωστή δεμένη, Πάτρα 2012

 

Υποψιάζομαι ότι το υποχόνδριο βιβλίο της Βασιλικής Κάργα, τώρα που ανακάλυψε την ομορφιά του έξω κόσμου και τη χαρά του να το διαβάζουν, δεν πρόκειται να ξαναμαζευτεί σε βιβλιοθήκη. Και μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για ένα άλλο βιβλίο, πολλά χιλιόμετρα μακριά, που, αν και ποθεί να διαβαστεί, δε φαίνεται να έχει ιδιαίτερη τύχη. Αν ήταν κάτοικος Βιβλιοποντικοθήκης φυσικά, θα τύχαινε της ιδιαίτερης φροντίδας που δείχνουν ο Βιβλιοπόντικας κι η παρέα του στα παραπονεμένα βιβλία, αλλά, φευ, η βιβλιοθήκη όπου βρίσκεται δεν παρέχει τέτοιες υπηρεσίες.

Κι έτσι, το βιβλίο των Βασίλη Κουτσιαρή και Γιάννη Διακομανώλη μένει ξεχασμένο στο ράφι του ως την ημέρα που εμφανίζεται ένας απρόσμενος επισκέπτης. Είναι ο μικρός Φώτης, που, γεμάτος ενθουσιασμό, μπαίνει στη βιβλιοθήκη κι αρχίζει να ψάχνει σχολαστικά, ώσπου βρίσκει αυτό που θέλει: το παραπονεμένο βιβλίο μας! Αναγνώστης και βιβλίο, με το που συναντιούνται, μοιράζονται μια τεράστια συγκίνηση. Ο Φώτης παίρνει το βιβλίο στα χέρια του, κάθεται σ’ ένα τραπέζι της βιβλιοθήκης, διαβάζει μεγαλόφωνα την ιστορία, χαϊδεύει τις εικόνες, αγγίζει το βιβλίο με τρυφερότητα, το προσέχει. Κι έτσι, το βιβλίο μας, αν και ανήμπορο να δει το ίδιο τον αναγνώστη του –αφού, σύμφωνα με τους συγγραφείς, όλα τα βιβλία είναι τυφλά–, εισπράττει στο ακέραιο την αγάπη του παιδιού. Με τον καιρό, το δέσιμο των δυο τους μεγαλώνει, ώσπου μια μέρα ο Φώτης εξαφανίζεται. Κι όταν, καιρό αργότερα, ξαναεπισκέπτεται τη βιβλιοθήκη και παίρνει στα χέρια του το αγαπημένο του βιβλίο, δεν μπορεί πια να το διαβάσει: έχει χάσει την όρασή του! Συντετριμμένο από την ανημπόρια του να δει γράμματα και εικόνες, το παιδί αρχίζει να κλαίει. Και είναι τόσο πολλά τα δάκρυά του, ώστε, θαρρείς, ποτίζουν τα γράμματα, τα κάνουν να μεγαλώσουν, να βγουν στην επιφάνεια, να γίνουν ανάγλυφα για να μπορέσει να τα διαβάσει…

Να σημειώσω ότι το θαύμα που συντελείται εδώ δεν είναι εξ ουρανού, ούτε αποτέλεσμα της μαγικής παρέμβασης κάποιας καλόβολης νεράιδας. Είναι το θαύμα της θέλησης, της σφοδρής επιθυμίας για κάτι αγαπημένο, απόρροια της αμοιβαίας στοργής βιβλίου κι αναγνώστη, μιας σχέσης μοναδικής, που δε χωράει κανενός είδους μεσάζοντες και δεν καταλαβαίνει από ημίμετρα. Αλλά και της ιδιαίτερης ευαισθησίας του βιβλίου στο ζήτημα της τυφλότητας, αφού και το ίδιο δεν μπορεί να δει. Κατανοώντας το πρόβλημα του παιδιού, συμπάσχοντας στην κυριολεξία μαζί του, γίνεται αρωγός του, υπερβαίνοντας και το ίδιο τον εαυτό του.

Κι αυτή ακριβώς η υπέρβαση ή θαύμα, όπως θέλετε πείτε το, οπτικοποιείται εξαιρετικά από την εικονογράφο σε δυο μαγικά σαλόνια με ιπτάμενα γράμματα, εικόνες που σαλεύουν, ένα ολόκληρο βιβλίο που ανθίζει ποτισμένο από τα δάκρυα του μικρού παιδιού!

 

Το Ένας απρόσμενος φίλος είναι μια ιστορία που με ευαίσθητο τρόπο αναδεικνύει τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν παιδιά με προβλήματα υγείας και ειδικές ανάγκες, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αλληλεγγύης προς αυτά. Μια ιστορία για τη δύναμη της φιλίας που ανθίζει μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, αλλά για το μοναδικό όσο και παράδοξο δέσιμο βιβλίου-αναγνώστη – ένας ύμνος στη φιλαναγνωσία.

Στο τέλος του βιβλίου, ο ένας απ’ τους δυο φίλους βρίσκει το φως του. Ο άλλος δεν τα καταφέρνει, βρίσκει όμως αγάπη, φροντίδα, τη χαρά της ζωής. Όλα αυτά που, κατά τους συγγραφείς, δίνουν λόγο ύπαρξης στη ζωή μας. Κι η μαγική πινελιά της εικονογράφου στο προτελευταίο σαλόνι μάς πείθει απόλυτα γι’ αυτό.