Λίνα Μουσιώνη, Το Μουσείο των Υποσχέσεων

Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια, Μεταίχμιο, Αθήνα 2016

 

Ένα μουσείο κρύβει πάντα μέσα του τις αφορμές για ποικίλα συναισθήματα και συγκινήσεις. Από τη μια το πριν - η προσδοκία της επαφής με τους κόσμους από τους οποίους προέρχονται τα εκθέματά του. Από την άλλη το μετά – το καταστάλαγμα της εντύπωσης που παγιώνεται σε συναίσθημα. Συνεκτικός κρίκος ανάμεσα στο άυλο πριν και στο εξίσου άυλο μετά είναι τα εκθέματα, εκπρόσωποι συνήθως ενός υλικού κόσμου. Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει στα συμβατικά μουσεία. Τι γίνεται όμως μ’ ένα μουσείο στο οποίο και τα ίδια τα εκθέματα είναι εξίσου άυλα με προσδοκίες κι εντυπώσεις; Ένα μουσείο υποσχέσεων;

Σ’ ένα τέτοιο μουσείο θα βρεθεί –και μάλιστα με τα χίλια ζόρια κι αναζητώντας ένα χαμένο έκθεμα– η Μαργαρίτα, η αφηγήτρια του βιβλίου που παρουσιάζω σήμερα, ονειροπόλα, κάπως ενοχική, όχι φοβερά φιλαλήθης και καθόλου ένθερμη οπαδός των μουσείων, με τα οποία τη συνδέει ένα αρκετά βεβαρημένο παρελθόν. Η περιπλάνησή της, μέσα από μυστηριώδεις γρίφους και σπαζοκεφαλιές, από αίθουσα σε αίθουσα του παράδοξου Μουσείου θα της αποκαλύψει ένα σωρό θαυμαστά εκθέματα που καθένα έχει να της διηγηθεί μια διαφορετική ιστορία υποσχέσεων και προσδοκιών, αναμοχλεύοντας μνήμες, πυροδοτώντας σκέψεις, φέρνοντας στην επιφάνεια καλά κρυμμένες προσωπικές αλήθειες. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που θα φτάσει στο τέρμα του μέσα από την υπερβατική ανακάλυψη του χαμένου εκθέματος.

Ευφάνταστη ιστορία, ειπωμένη με χιούμορ, ντυμένη με πολύχρωμες εικόνες, γρίφους και ομοιοκατάληκτους διαλόγους εμποτισμένους με έντονη ποιητική διάθεση, με βασικό αφηγηματικό μοχλό της τη διαρκή εναλλαγή και διαπλοκή του εξωτερικού –μουσειακού– κόσμου και των συναισθημάτων και σκέψεων της ηρωίδας. Σχέση αμφίδρομη, αφού αυτά ακριβώς τα συναισθήματα κι οι σκέψεις που πυροδοτούνται από την επαφή με τα εκθέματα γίνονται και ο προσωπικός μίτος χάρη στον οποίο το κορίτσι οδηγείται τελικά στη λύση του μυστηρίου και στη συμφιλίωση τόσο με τον εαυτό του όσο και με τον απεχθή μουσειακό χώρο, που από μέρος ψυχρό κι αδιάφορο μεταλλάσσεται σε καθρέφτη της ίδιας της της ύπαρξης.

Η Ναταλία Καπατσούλια αναλαμβάνει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο, που δεν είναι άλλο από το να εικονοποιήσει το άυλο και υπερβατικό των υποσχέσεων. Και το πετυχαίνει, ντύνοντας με διαφορετικά κι απολύτως ταιριαστά χρώματα τις αίθουσες του ιδιαίτερου αυτού μουσείου, παίζοντας άλλοτε με το φως κι άλλοτε με τη σκιά, ισορροπώντας ανάμεσα στο χιούμορ και στην υπαινικτική αφαιρετικότητα, αποδίδοντας εξαιρετικά την ατμόσφαιρα της ιστορίας και ελαφρύνοντάς την όπου αυτό είναι αναγκαίο.

Παραδόξως, αν και καθόλου δεν πιστεύω στις υποσχέσεις, απόλαυσα την αναγνωστική περιπλάνηση στο μουσείο που τις στεγάζει. Κι όχι μονάχα για τη χαρά του ταξιδιού. Αλλά και για ό,τι αναπάντεχο με περίμενε στο τέλος της διαδρομής, χαμογελώντας μου υπαινικτικά από τον ανοιχτό ορίζοντα του αγνώστου.