Ιστορίες σαν περιπέτειες

• Έλενα Αρτζανίδου, Πιάσε το τιμόνι, Γίγαντα
• Κώστας Στοφόρος, Ο χαμένος μύθος του Αισώπου
• Λώρη Κέζα, 10 μέρες στην τρελογιαγιά

 Περιπέτεια είναι να παλεύεις να σώσεις την οικογένειά σου από την οικονομική καταστροφή αναζητώντας έναν χαμένο θησαυρό. Όπως και το να πηγαίνεις για διακοπές σε ένα νησί και να καταλήγεις να κυνηγάς έναν πανάρχαιο μύθο. Ή να περνάς ένα σούπερ δεκαήμερο σεργιανίζοντας στο συναρπαστικό παρελθόν της ολίγον φευγάτης γιαγιάς σου...

Έλενα Αρτζανίδου, Πιάσε το τιμόνι, Γίγαντα, εικονογράφηση Γιώργος Χαλκιάς, Εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 2017 (από 12 ετών)

Όταν ο πατέρας του εγκαταλείπει την οικογένειά του κι εξαφανίζεται λόγω χρεών, ο δεκαπεντάχρονος Αργύρης αναγκάζεται να πιάσει δουλειά σ’ ένα ψαροκάικο για να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα και τη γιαγιά του. Αντιμέτωπος όχι μονάχα με τα χρέη αλλά και με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που έχει προξενήσει στη γιαγιά η αιφνίδια φυγή του πατέρα του, όπως και με τα απαξιωτικά σχόλια του κοινωνικού περίγυρου, ο μικρός το δέρμας –εξού και το παρατσούκλι Γίγαντας– αλλά με μεγάλα ψυχικά αποθέματα έφηβος θα βρει στο πρόσωπο του παλιού φίλου του πατέρα του και νυν εργοδότη του έναν πολύτιμο σύμμαχο που θα τον υπερασπιστεί και θα τον στηρίξει στα δύσκολα. Ένας εφηβικός έρωτας χωρίς την αναμενόμενη ανταπόκριση, ένας χαμένος θησαυρός και ο θρύλος που τον περιβάλλει έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ μιας καλοκαιρινής ιστορίας που εκτυλίσσεται στη Νίσυρο.

Πρωτοπρόσωπη αφήγηση που ξεδιπλώνεται απρόσκοπτα, ενδιαφέρουσα διαγραφή χαρακτήρων, ξεκάθαρα δομημένη πλοκή, που κλιμακώνεται σταδιακά, χωρίς να εκβιάζει λύσεις. Στα συν του μυθιστορήματος η αβίαστη μετατόπιση από την ηθογραφία και τον κοινωνικό προβληματισμό στην περιπέτεια. Το ευτυχές τέλος συνιστά μάλλον μια αχτίδα ελπίδας στο σκοτάδι παρά την πανάκεια για όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες του ήρωα.

Κώστας Στοφόρος, Ο χαμένος μύθος του Αισώπου, Εκδόσεις Μίνωας, Αθήνα 2017 (από 9 ετών)

Ο Λυκούργος και η Ρόδη, δυο αδέρφια με πολύ διαφορετικά ενδιαφέροντα και ιδιοσυγκρασίες, πηγαίνουν με τους γονείς τους διακοπές στο Καρλόβασι της Σάμου, σε δυο ηλικιωμένους θείους της μητέρας τους που η επαφή τους με την τεχνολογία είναι ανύπαρκτη ενώ έχουν και μια εμμονή με ιστορίες από το παρελθόν του νησιού και της οικογένειας. Σταδιακά, οι αφηγήσεις του θείου Πυθαγόρα, οι περιηγήσεις στις φυσικές ομορφιές και στα αξιοθέατα της περιοχής, δυο συναρπαστικοί νέοι φίλοι, καθώς και μια περίεργη ιστορία, που εμπλέκει έναν μακρινό τους πρόγονο με έναν χαμένο μύθο του Αισώπου, θα κάνουν αξέχαστες τις κάθε άλλο παρά βαρετές τις διακοπές των παιδιών στη Σάμο.

Άλλη μια καλοκαιρινή περιπέτεια από τον Κώστα Στοφόρο, ο οποίος κατορθώνει να παντρέψει εύστοχα γνώση και μυστήριο, διακειμενικές αναφορές (Ρίτσο, Άλκη Ζέη κτλ.) και ιστορία (αρχαιότητα, Επανάσταση του ’21, αλλά και Εμφύλιο), αλήθεια και μύθο. Τα όμορφα τοπία της Σάμου –με τους καταρράκτες στο Καρλόβασι να κλέβουν, δικαίως, την παράσταση– γίνονται το φόντο μιας ιστορίας που, με γλώσσα καθημερινή, διανθισμένη με πινελιές χιούμορ αλλά και τρυφερές στιγμές, πηγαινοέρχεται σε παρόν και παρελθόν, προβληματίζεται πάνω στις σχέσεις μικρών και μεγάλων, αφήνοντας κι αυτή στο τέλος στους ήρωές της τη γλυκόπικρη γεύση μιας πύρρειας νίκης.  

Λώρη Κέζα, 10 μέρες στην τρελογιαγιά, εξώφυλλο Κέλλυ Ματαθία Κόβο, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2016

Η δωδεκάχρονη Βιργινία και η δεκάχρονη Καρολίνα, κάτοικοι Κυψέλης, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων των πολυάσχολων γονιών τους, θα βρεθούν για ένα δεκαήμερο στα Βίλια, στο αγρόκτημα της αντισυμβατικής κι εντελώς ακατάλληλης να φροντίσει παιδιά Αμερικάνας γιαγιάς τους. Κάπως μαγκωμένες στην αρχή από τις αλλόκοτες συμπεριφορές της γιαγιάς, θα ανακαλύψουν στην πορεία το περιπετειώδες παρελθόν της ως χίπισσας κι επαναστάτριας, θα μοιραστούν όμορφες στιγμές με την πολυεθνική παρέα της, θα γυρίσουν νοερά τον κόσμο σε μοτοποδήλατο, θα γίνουν κατά φαντασίαν Ινδιάνες και κλέφτρες, θα επιχειρήσουν μια ενδιαφέρουσα κι όχι εντελώς ανώδυνη βουτιά στο οικογενειακό παρελθόν, αλλά και θα ανακαλύψουν πως ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά.

Αφήγηση πρωτοπρόσωπη – μιλά η Βιργινία. Από τη μια, αιχμηρή, σαρκαστική, έως κι ανελέητη απέναντι στις ακατανόητες ή αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές των μεγαλύτερων, μ’ ένα χιούμορ που συνήθως σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, κι από την άλλη τρυφερή, αθώα, εμποτισμένη με την πεποίθηση ότι το κακό και το άδικο δε χωρούν στο οικογενειακό της παρελθόν. Κι ας είναι μοιρασμένο αυτό το τελευταίο ανάμεσα στη χίπικη κι επαναστατική ανεμελιά της γιαγιάς και στο αποικιοκρατικό παρελθόν του μακαρίτη παππού. Βεβαίως, είναι το καλό εκείνο που τελικά και εμφατικά επικρατεί, σ’ αυτό το βιβλίο στο οποίο αποθεώνεται η ομορφιά της συνύπαρξης ανθρώπων διαφορετικής καταγωγής και των πολιτισμών τους, το δικαίωμα στο διαφορετικό, αλλά και ο αιώνιος, ανθεκτικός στον χρόνο έρωτας!