Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Τα Χριστούγεννα της νόνας Χελώνας


Εικονογράφηση: Γιώργος Σγουρός, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013 (από 4 ετών)



Θυμάστε τι καζούρα έκανε η νόνα Χελώνα στο φίλο της το λαγό στο Πάσχα της νόνας Χελώνας, σε μια απίθανη ιστορία όπου ο αισώπειος μύθος παντρευόταν ευρηματικά με τη νεοελληνική παράδοση μέσα στην πανδαισία των χρωμάτων της ανοιξιάτικης φύσης; Ε, λοιπόν, στο νέο βιβλίο της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου η νόνα Χελώνα ξαναχτυπά, με μια χριστουγεννιάτικη αυτή τη φορά ιστορία.

Τα Χριστούγεννα η νόνα Χελώνα και τα εγγονάκια της, όπως κάθε χρόνο, διακόπτουν το χειμωνιάτικο ύπνο τους για να γιορτάσουν την άγια μέρα. Τα χελωνάκια βγαίνουν να παίξουν παρέα με τους φίλους τους. Μόνο που, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, οι μικροί λαγοί τα λοιδορούν και αρνούνται να παίξουν μαζί τους. Τα χελωνάκια πάνε πικραμένα να συνεχίσουν τον ύπνο τους, αλλά η γιαγιά τους έχει και τούτη τη φορά μια ιστορία να τους διηγηθεί. Πρόκειται άραγε και πάλι για κάποιο πάθημα των αιωνίως καυχησιάρηδων κι επιπόλαιων λαγών;

Όχι. Βλέπετε, χριστουγεννιάτικα, ακόμα κι οι λαγοί, παρά τον παρορμητικό κι εγωκεντρικό χαρακτήρα τους, βάζουν λίγο νερό στην αλαζονεία τους, διδάσκοντας διά του παραδείγματος τους μακρινούς τους απογόνους. Κι έτσι, στην ιστορία που διηγείται η νόνα Χελώνα στα εγγονάκια της, η μακρινή της πρόγονος κι ο μακρινός πρόγονος του λαγού θα ενώσουν δυνάμεις με στόχο να φτάσουν στη Βηθλεέμ και να προσκυνήσουν το νεογέννητο Χριστό. Ο ένας βάζει τα πόδια, η άλλη το μυαλό. Κι όταν δυο τόσο αλλιώτικα πλάσματα κατορθώνουν να τα βρουν μεταξύ τους, το θαύμα δεν είναι δύσκολο να συντελεστεί: Λαγός και χελώνα, μιλώντας τη γλώσσα της αγάπης, όχι μόνο θα φτάσουν στον προορισμό τους αλλά και θ’ αποτρέψουν τον Ηρώδη από το να βλάψει το θείο βρέφος.

Και τούτη τη φορά η συγγραφέας κατορθώνει να παντρέψει δημιουργικά τον αισώπειο μύθο με την ιστορία της γέννησης του Χριστού. Μόνο που πλέον υπάρχει κι ένας τρίτος παράγοντας που πρέπει να λάβει υπόψη: η πασχαλινή ιστορία της νόνας Χελώνας κι οι προσδοκίες που εκείνη γέννησε στους αναγνώστες. Κι επειδή στη συνέχεια ενός λογοτεχνικού έργου ελλοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος της επανάληψης, της τυποποίησης, που προξενεί ανία στον αναγνώστη, η συγγραφέας εδώ ευφυώς διαφοροποιείται από τη γραμμή του πρώτου της βιβλίου. Όσοι περιμένουν ένα νέο γύρο αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους προαιώνιους αντιπάλους θα γελαστούν και θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια ανέλπιστη εξέλιξη. Η επανάληψη άλλωστε σκοτώνει όχι μόνο την αναγνωστική απόλαυση αλλά και τη χαρά εκείνου που αγαπά να φτιάχνει ιστορίες. Κι ευτυχώς για τους μικρούς της αναγνώστες, η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου αυτό το ξέρει πολύ καλά.     

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Marie Colmont - Olivier Tallec, Μίσκα, Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Μετάφραση: Φίλιππος Μανδηλαράς, Εκδόσεις Κόκκινο, Καλαμάτα 2013 (από 3 ετών)





Ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα αυτού του μπλογκ –αν και οπωσδήποτε όχι το μοναδικό– είναι η παντελής απουσία του ονόματος του Olivier Tallec από τις αναρτήσεις του. Γι’ αυτό και η σημερινή παρουσίαση της ιστορίας της Marie Colmont με τις εικόνες του σπουδαίου αυτού εικονογράφου λειτουργεί και ως ένα είδος εξιλέωσης…

Αφήνοντας στην άκρη τα αναγνωστικοϋπαρξιακά μου, να σας πω ότι ο Μίσκα του τίτλου είναι ένα λούτρινο αρκουδάκι που, απαυδισμένο από την άθλια συμπεριφορά της ιδιοκτήτριάς του, της Ελισάβετ, τα μαζεύει χριστουγεννιάτικα από το δωμάτιό της και δραπετεύει στο δάσος. Γοητευμένος από την πρωτόγνωρη ελευθερία που βιώνει, απολαμβάνει κάθε στιγμή της περιπλάνησής του, ώσπου μια τυχαία συζήτηση που ακούει του γεννά την επιθυμία να κάνει, μέρα που είναι, μια καλή πράξη. Στο δρόμο του θα συναντήσει το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη, και το λούτρινο παιχνιδάκι θα βρεθεί να μοιράζει μαζί μ’ έναν τάρανδο παιχνίδια στα παιδιά. Μόνο που κάποια στιγμή, όταν τα παιχνίδια στερέψουν, ο Μίσκα θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη νέα ελευθερία του και στο να δώσει χαρά σ’ ένα φτωχό παιδί επιστρέφοντας στον παλιό καλό του ρόλο, αυτόν του παιχνιδιού.

Έξυπνο το εύρημα της Colmont να ζωντανέψει ένα κακοπαθημένο λούτρινο ζωάκι, κάνοντας το παιδί αναγνώστη να προβληματιστεί πάνω στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το ίδιο τα παιχνίδια του, αλλά και ευφυές το δίλημμα που θέτει ανάμεσα στο παράδοξο της ελευθερίας που βιώνει το ψεύτικο αρκουδάκι στο φυσικό περιβάλλον μιας αληθινής αρκούδας και στο ενδεχόμενο επιστροφής του στη «σκλαβιά» ενός σπιτιού που αφενός δεν ανήκει στην κακότροπη ιδιοκτήτριά του, αφετέρου είναι ο φυσικός του χώρος.

Και πάνω σ’ αυτό ακριβώς το εσωτερικό δίλημμα έχω την αίσθηση ότι χτίζει ο Olivier Tallec ολόκληρη την εικονογράφησή του. Πριν προχωρήσω, να σας πω ότι ο Μίσκα της Marie Colmont πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία πριν από εβδομήντα δύο χρόνια, το 1941, με εντελώς διαφορετική εικονογράφηση. Στη νέα έκδοση, του 2011, ο Tallec αναλαμβάνει το βάρος να δώσει στο κείμενο μια νέα αύρα, ενδεχομένως να το φωτίσει διαφορετικά, σεβόμενος ωστόσο το πνεύμα του. Ένα πνεύμα που, για παράδειγμα, δεν του αφήνει τα περιθώρια να μας χαρίσει μια χρωματική πανδαισία ανάλογη του πρώτου κυρίως βιβλίου του Μικρού και του Μεγάλου Λύκου. Το τοπίο εδώ είναι χειμωνιάτικο, κι ο Μίσκα μια μικροσκοπική φιγούρα στο αχανές δάσος: γκρίζοι κορμοί, παιχνίδι με τις φωτοσκιάσεις και τις αποχρώσεις του μπλε και του λευκού. Κι όπου δίνεται η ευκαιρία, ένα φωτεινό κόκκινο να χαρίζει λίγη αισιοδοξία κι ελπίδα. Κάπως έτσι επιλέγει να αποτυπώσει ο Tallec την ανασφάλεια, τη μοναξιά, το επικείμενο «Και τώρα τι;» που διατρέχουν τη φαινομενικά ανέμελη περιπέτεια του Μίσκα, υπογραμμίζοντας το παράταιρο και εφήμερο της παρουσίας του στο δάσος.

Αν πάντως θεωρείτε ότι αυτή η εικονογραφική επιλογή αποπνέει κάποια μελαγχολία, εγώ θα αντέτεινα πως προετοιμάζει εξαιρετικά το έδαφος για την –περίπου αυτονόητη– τελική απόφαση του ήρωα, αυτή που θα σηματοδοτήσει ενδεχομένως μια νέα, καλύτερη αρχή στη ζωή του, καθιστώντας τον πηγή παρηγοριάς αλλά και αντικείμενο φροντίδας από ένα παιδί που θα τον έχει αληθινά ανάγκη.


Το εξώφυλλο της αρχικής έκδοσης (εικον. Fédor Rojankovsky)
 

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Rebecca Harry, Αϊ-Βασίλη, θέλω... έναν φίλο!

Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου, Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2013 (από 3 ετών)

 


 


Ένας μοναχικός κούνελος γράφει στον Αϊ-Βασίλη ζητώντας του να του στείλει ένα φίλο. Δεν προλαβαίνει ωστόσο τον ταχυδρόμο κι αποφασίζει να ταξιδέψει και να παραδώσει ο ίδιος το γράμμα του στον άγιο. Στο δρόμο του θα συναντήσει ένα σωρό ζωάκια που θα χρειαστούν τη βοήθειά του. Χωρίς καλά καλά να το αντιληφθεί, θα μετατραπεί ο ίδιος σε πηγή δώρων και χαράς γι’ αυτά, χαρίζοντάς τους ένα ένα όλα τα εφόδια που έχει πάρει μαζί του για το ταξίδι του. Αυτές οι αλυσιδωτές πράξεις αγάπης θα τον φέρουν ως το κατώφλι του Αϊ-Βασίλη, ο οποίος δε θα δυσκολευτεί να υλοποιήσει την επιθυμία του φίλου μας. Άλλωστε η δική του γενναιοδωρία και το αίσθημα ανιδιοτελούς προσφοράς είναι εκείνα που ήδη τον έχουν, έστω και ασυνείδητα, οδηγήσει να βάλει τα θεμέλια για γερές, αληθινές φιλίες.
 
Ένα τρυφερό χριστουγεννιάτικο βιβλίο για τη δύναμη της προσφοράς, που όχι μόνο μας επιτρέπει να χαρίσουμε ευτυχία και ανακούφιση στους γύρω μας αλλά μεταμορφώνει μαγικά και τη δική μας πραγματικότητα. Ο ήρωας του βιβλίου μας, σε αντίθεση με πολλούς συνανθρώπους μας, έχει αντιληφθεί ότι αυτό που του λείπει δεν είναι τα υλικά αγαθά, αλλά μια συντροφιά που θα δώσει περιεχόμενο στη ζωή του – και ίσως γι’ αυτό να μη συνειδητοποιεί ενόσω μοιράζει αφειδώς τα δώρα του στη διαδρομή πόσο ουσιαστική είναι η βοήθεια που προσφέρει, αλλά και ότι το θαύμα που κυνηγάει το χτίζει ο ίδιος βήμα βήμα χάρη στην ανεξάντλητη καλοσύνη του.
 
Κι όλα αυτά μέσα σ’ ένα πανέμορφο, ονειρικό τοπίο, όπου κυριαρχεί η εναλλαγή ζεστών και ψυχρών χρωμάτων, με το ασημί να δίνει μια ξεχωριστή, χριστουγεννιάτικη λάμψη σε κάθε σελίδα,ερχόμενο σε γοητευτική αντίθεση με τις χνουδωτές μορφές των μικρών ζώων.
 
Αν το περσινό υπέροχο Ένα δώρο για τον καθένα μάς μίλησε με ευρηματικό τρόπο για τη χαρά του να προσφέρεις έστω κι ένα μικρό, αμελητέο δωράκι στους αγαπημένους σου, φέτος, το Αϊ-Βασίλη, θέλω... έναν φίλο! αναδεικνύει την αξία της φιλίας ως υπέρτατου δώρου και μας κάνει ν' αναλογιστούμε παραμονές-γι' άλλη μια χρονιά- δύσκολων Χριστουγέννων πόσα από κείνα τα μικρά εν δυνάμει θαύματα που βρίσκονται σε χειμερία νάρκη μέσα μας θα μπορούσαν, βγαίνοντας απ' το καβούκι αγνών αν και άτολμων προθέσεων, να χαρίσουν σε μας και στους γύρω μας ανακούφιση, παρηγοριά, ίσως κι ευτυχία.
 

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Μάνος Κοντολέων, Μανόλο & Μανολίτο

Εικονογράφηση: Ίρις Σαμαρτζή, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2013 (από 11 ετών)

 
 


Το καινούριο βιβλίο του Μάνου Κοντολέων είναι ένα μυθιστόρημα σε δύο μέρη και με πρωταγωνιστές δυο φίλους πολύ αλλιώτικους μεταξύ τους: τον Μανόλο, ενήλικα, πολυδιαβασμένο συγγραφέα, και τον Μανολίτο, έναν πιτσιρικά γεμάτο απορίες. Οι δυο τους, στις κοινές τους περιπλανήσεις δίπλα στο ποτάμι της γειτονιάς τους παρέα μ’ ένα σκύλο, θα ανταμώσουν ένα πλήθος από θαυμαστά και παράδοξα και θα ανακαλύψουν ιστορίες αγάπης που θα φωτίσουν αλλιώς τόσο τον κόσμο γύρω τους όσο και τη δική τους ζωή.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, τις «4 εποχές», οι ιστορίες αγάπης που θα τους αφηγηθεί η μυστηριακή, αρχετυπική γυναίκα, η Κυρά η Φύση, η οποία θα εμφανιστεί αναπάντεχα μπροστά τους μια μέρα, θα χρωματίσουν με τρόπο απρόσμενο τις τέσσερις εποχές του χρόνου: άλλοτε θα ’ναι οι πεταλούδες της άνοιξης που κουβαλάνε τα όνειρα των παιδιών· ή ο επίπονος μόχθος της επιβίωσης σ’ ένα ξερό και άνυδρο καλοκαιρινό τοπίο· κάποτε η λαχτάρα για περιπέτεια και η ελπίδα του καινούριου που κυοφορείται στην καρδιά του φθινοπώρου· και, τέλος, όλη η ομορφιά του χειμώνα που κουβαλάει σαν ανάμνηση ένα και μόνο δεντράκι.

Βέβαια, η συγγραφή δεν είναι ζήτημα συμμετρίας, αναλογίας, αντιστοιχίας, ούτε καν ισορροπίας. Δεν είναι πρόσθεση, αράδιασμα γεγονότων, αλλά η διαπλοκή τους. Γι' αυτό λοιπον κι εδώ το πρώτο μέρος, φτιαγμένο από απλά υλικά –έναν άντρα, ένα παιδί, ένα σκύλο, μια γυναίκα, μια γειτονιά με ένα ποτάμι–, είναι το γόνιμο έδαφος που, μπολιασμένο από τις αφηγήσεις αγάπης της μυστηριώδους γυναίκας, επιτρέπει να ανθίσει, να απλωθεί, η μία και μοναδική ιστορία αγάπης που θα απασχολήσει εν είδει μυστηρίου τους δυο φίλους στο δεύτερο μέρος.

Εξάλλου, σ’ αυτό το δεύτερο μέρος, με τον τίτλο «36 αμυγδαλιές», τα πάντα επικεντρώνονται με μεγαλύτερη ευκρίνεια σε πρόσωπα και γεγονότα· γίνονται πιο συγκεκριμένα: Ο Μανόλο κι ο Μανολίτο, πρώτα και κύρια, αποκτούν απτά χαρακτηριστικά. Μαθαίνουμε γι’ αυτούς, για τη ζωή τους, για τις συνήθειές τους, για την οικογένεια του Μανολίτο. Ο χώρος δράσης οριοθετείται κι αυτός πιο αυστηρά: Το κέντρο του ενδιαφέροντος είναι ένα έρημο σπίτι με ξεραμένα δέντρα – αυτό το έρημο σπίτι που έχει στοιχειώσει και ξεσηκώσει τη φαντασία κάθε ανθρώπου που υπήρξε κάποτε παιδί. Μια γυναικεία μορφή κυριαρχεί κι εδώ – κι ας μην είναι πια η μυστηριακή θεότητα που, παράδοξα παρούσα, επιβάλλει, ή έστω υποβάλλει, καθοδηγεί το θαύμα, αλλά η θλιβερά απούσα φθαρτή ύπαρξη που θα το κυνηγήσει, έστω και μάταια.

Έπειτα, αν στο πρώτο μέρος ο Μανόλο, ο ενήλικας, ο συγγραφέας, ο –προνομιακός– αφηγητής της ιστορίας, είναι αυτός που –νομίζει, ή μας κάνει να νομίζουμε, ότι– εξηγεί, ερμηνεύει, καθοδηγεί, στο δεύτερο απλώς ακολουθεί ασθμαίνοντας τον Μανολίτο στην αναζήτηση της αλήθειας που κρύβει το ερειπωμένο σπίτι με τα ξερά δέντρα. Όχι, δεν πρόκειται ακριβώς για ανατροπή, αλλά για το ξεσκέπασμα μιας απλής οφθαλμαπάτης: Οι «4 εποχές» κρατούν βαθιά μέσα τους όλα τα μυστικά: Μην ξεχνάμε, στο πρώτο μέρος ο Μανολίτο ήταν εκείνος που άκουσε όλες τις ιστορίες της Φύσης, τη στιγμή που ο Μανόλο τη συνάντησε μονάχα τρεις φορές. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Όπως διόλου τυχαία δεν είναι κι η αναφορά που κάνει η Κυρά η Φύση στην πρώτη, την ανοιξιάτικη ιστορία της, στα όνειρα των παιδιών. Γιατί ο Μανολίτο, όπως μαθαίνουμε στις «36 αμυγδαλιές», είναι πλασμένος από το υλικό των ονείρων. Όνειρα που γεννούν οι ζωγραφιές της μαμάς του και που ζωντανεύουν τα ξύλινα κουκλάκια του μπαμπά του.

Όπως και να ’χει, αυτό που θα ανακαλύψουν οι δυο φίλοι ανοιξιάτικα, την εποχή της ανθοφορίας των δέντρων και των ονείρων, είναι μια πικρή ιστορία αγάπης κι ενός θαύματος που δε συντελέστηκε. Ο Μανολίτο θα αντιληφθεί επιπλέον ότι αυτό που τον σπρώχνει επίμονα να φωτίσει το μυστήριο του έρημου σπιτιού δεν είναι μόνο ο παιδικός του ενθουσιασμός, αλλά και η δική του, προσωπική ιστορία, αυτή που κυλά στο αίμα του και ορίζει την ύπαρξή του, αφού στα λείψανα που άφησε πίσω της η ματαιωμένη ιστορία αγάπης που κρύβει το ερειπωμένο σπίτι με τα ξερά δέντρα εδράζεται η δική του ονειρική υπόσταση.

Το βιβλίο δεν τελειώνει εδώ: Όπως μια ιστορία δεν υπάρχει χωρίς αναγνώστη, έτσι κι ένα θαύμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς ένα θεματοφύλακα που θα το περιμένει υπομονετικά όσο χρειαστεί. Ο ένας απ’ τους δυο φίλους δε θα εγκαταλείψει την προσπάθεια. Ο ένας απ’ τους δυο φίλους θα πιστέψει. Κι επειδή εκεί που ανταμώνουν οι ιστορίες με τα όνειρα γεννιούνται τα θαύματα, έστω κι ετεροχρονισμένα, ο Μανόλο κι ο Μανολίτο θα δουν τα γυμνά δέντρα του έρημου σπιτιού ν’ ανθίζουν…

Ένα μαγικό βιβλίο, όπου πρόσωπα, γεγονότα και ιστορίες, όμορφα φιλοτεχνημένα από την Ίριδα Σαμαρτζή, θυμίζουν κινούμενες ψηφίδες απ’ το συνδυασμό των οποίων αναδύονται διαρκώς νέες εικόνες κι απρόσμενες διασυνδέσεις. Ένα σχόλιο πάνω στη δύναμη της αγάπης και της φύσης, αλλά και πάνω στη διαδικασία της γραφής, της έμπνευσης και της δημιουργίας. Ένας συγγραφέας-αφηγητής που, αυτοϋπονομευόμενος, απολαμβάνει την ήττα του, η οποία δεν είναι άλλο από τον ολοκληρωτικό θρίαμβο της τέχνης του. Ένας πιτσιρικάς ονειρικός, κινητήριος μοχλός και ταυτόχρονα αποδέκτης της ιστορίας. Κι ένα θαύμα, που, όσο κι αν, στο επίπεδο της μυστηριώδους ιστορίας που βιώνουν Μανόλο και Μανολίτο, φαντάζει μεταφυσικό, στη σφαίρα της καθημερινότητάς τους υλοποιείται με τρόπο ολωσδιόλου φυσικό: στο πρόσωπο του ίδου του Μανολίτο, όπως τον έφτιαξαν από τα ανασυνθεμένα κομμάτια μιας άλλης, κατεστραμμένης ζωής οι υπέροχοι γονείς του, ακολουθώντας την προαιώνια κι αναλλοίωτη συνταγή της Φύσης!  

  

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Μαριάννα Κουμαριανού, Η συντροφιά του λόφου

Εικονογράφηση: Μαίρη Πολυδώρου, Εκδόσεις Παρρησία, Αθήνα 2013 (από 3 ετών)




Μια μοναχική μηλιά στην κορυφή ενός λόφου, με τον ερχομό της άνοιξης, ζητάει από το φίλο της τον άνεμο, που ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει, να της στείλει καινούριους φίλους. Εκείνος παίρνει τη φωνή της μακριά, στέλνοντας κοντά της δυο καρδερίνες, μιαν αράχνη και μια μέλισσα. Ένα μικρό οικοσύστημα γεννιέται γύρω απ’ το δέντρο. Τα πουλιά και τα έντομα βρίσκουν σ’ αυτό στέγη και τροφή, χαρίζοντάς του με τη σειρά τους τη συντροφιά τους. Με τον ερχομό του καλοκαιριού, δυο άλλοι φίλοι θα εμφανιστούν στη ζωή της μηλιάς, για να δώσουν και να πάρουν κι αυτοί με τη σειρά τους. Μα, και σαν έρθει το φθινόπωρο, το δέντρο, καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί, θα ξανανταμώσει έναν παλιό του γνώριμο αλλά θα βρει κι έναν ακόμα καινούριο φίλο.

Μια τρυφερή ιστορία για τον κύκλο των εποχών αλλά και για τη σχέση φιλίας κι αλληλοβοήθειας που γεννιέται ανάμεσα σε διαφορετικά πλάσματα της φύσης. Το αίσθημα φιλοξενίας, ο αλληλοσεβασμός, η κατανόηση, η ανεκτικότητα και η αμοιβαία στήριξη είναι τα στοιχεία εκείνα που τους επιτρέπουν να συνυπάρχουν αρμονικά, την ώρα που η υπομονή κι η καρτερικότητα θα τα θωρακίσουν με αισιοδοξία για να αντιμετωπίσουν το δύσκολο χειμώνα και να αντέξουν τον πρόσκαιρο χωρισμό τους. Άλλωστε ξέρουν ότι το γύρισμα του χρόνου πάλι θα τα ξαναφέρει κοντά το ένα στο άλλο.

Αβίαστη αφήγηση, χωρίς τρομερά ξαφνιάσματα και ανατροπές, με κινητήρια δύναμή της την επιθυμία της μηλιάς να βρει φίλους. Γλώσσα απλή, με τους διαλόγους μεταξύ της μηλιάς και των καινούριων φίλων της να θυμίζουν στιχομυθίες αντλημένες από τον κόσμο του παραμυθιού. Όσο για την εικονογράφηση, στέκεται με συνέπεια στο πλευρό του κειμένου, σε μια έκδοση ιδιαίτερα φροντισμένη.

Ένα βιβλίο που αβίαστα και χωρίς διδακτική διάθεση εξοικειώνει τα μικρά παιδιά με το φυσικό κόσμο και τον τρόπο που επιδρούν σ’ αυτόν οι αλλαγές των εποχών, αλλά και ιδανικό για να τα προετοιμάσει για έναν ύπνο γλυκό σαν τους καρπούς της όμορφης ηρωίδας του.