Beatrice Alemagna, Το γιγάντιο πραγματάκι

Μετάφραση: Γιώργος Κουραβέλος, Εκδόσεις Κόκκινο, Καλαμάτα 2011 (από 4 ετών)

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.

 

Γ. Σεφέρης, Μυθιστόρημα 

Τι είναι αυτό το άπιαστο, φευγαλέο, απειροελάχιστο, ονειρικό, ανέλπιστο, αφανές, κάποτε τρομακτικό, άλλοτε παιχνιδιάρικο γιγάντιο πραγματάκι; Αυτό που άλλοτε κατοικεί μέσα μας κι άλλοτε κρύβεται σε μια ξένη αγκαλιά, σ’ ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ή στην παρακάτω γωνιά; Αυτό που δεν αποκτιέται, δεν αγοράζεται, δεν κυνηγιέται, δε γίνεται κτήμα κανενός; Αυτό που άλλοτε μας ξανακάνει παιδιά, άλλοτε μας πλημμυρίζει νοσταλγία και συγκίνηση και κάποτε μας αφήνει αποκαμωμένους απ’ τη μάταιη αναζήτησή του;

Η Beatrice Alemagna σ’ αυτό το πανέμορφο εικονογραφημένο βιβλίο για όλες τις ηλικίες καταπιάνεται με τον ορισμό αυτού που αποκαλούμε ευτυχία, πετυχαίνοντας να αποτυπώσει στη συνείδηση του αναγνώστη, μικρού ή μεγάλου, αν όχι αυτό που είναι ή που δεν είναι η ευτυχία, τουλάχιστον κάτι από την αύρα της. Η Alemagna συνθέτει την ιστορία της βάζοντας δίπλα δίπλα πολλές μικροσκοπικές ψηφίδες, θαρρείς στην τύχη διαλεγμένες: Προσωπικές ιστορίες και κοινές εμπειρίες διαφορετικών ανθρώπων. Τυχαία συναπαντήματα και μάταιες αναζητήσεις. Ιστορίες απώλειας και ιστορίες ανέλπιστης χαράς. Στιγμές διεσταλμένες που ζυγίζουν όσο μια ζωή και ζωές συμπιεσμένες ώστε να χωράνε σε μετρήσιμα μεγέθη. Ένα καλειδοσκόπιο στιγμών και συναισθημάτων.

Και εικόνων. Χρωμάτων. Συνάντησα αυτές τις υπέροχες εικόνες ένα σεπτεμβριάτικο απογευματάκι σ’ έναν υπαίθριο πάγκο γεμάτο βιβλία. Τις χάζεψα μία μία, κι εκεί, μέσα σ’ ένα σαματά από πιτσιρίκια και μουσικές, με περαστικούς να με σπρώχνουν κι ένα παιδικό χεράκι να με τραβάει επίμονα, οι ζωγραφιές της Alemagna –προπαντός ένα κόκκινο τούβλινο σπίτι και το ζεστό πράσινο ενός κήπου, κάτι πολύχρωμα μπαλόνια και δυο τρία υπέροχα μοβ δέντρα, όλα σε τόσο κραυγαλέα χρωματική αντίστιξη με το συναίσθημα της απώλειας που κυριαρχούσε στο κείμενο το οποίο τα συνόδευε– φωτίστηκαν αλλιώς από τις τελευταίες ακτίνες του φθινοπωρινού ήλιου. Σ’ εκείνο το απειροελάχιστο χρονικό διάστημα που όλος ο κόσμος είχε προλάβει να χωρέσει μέσα σ’ ένα βιβλίο, ήξερα πως είχα ζήσει μια στιγμή σπάνιας αναγνωστικής –ή μπορεί και σκέτης– ευτυχίας.

Καλή χρονιά, καλά διαβάσματα!