Το νήπιο που ανάθρεψα με
κόπους και θυσίες σήμερα γίνεται πέντε. Μιλάω για το μπλογκ μου. Που προέκυψε
από μια παρόρμηση της στιγμής, προχώρησε με τρελό ενθουσιασμό, στην πορεία θέλω
να πιστεύω ότι βρήκε έναν δρόμο. Κι ελπίζω να μπορέσει να τον συνεχίσει. Όσο
υπάρχουν βιβλία που εμπνέουν. Βιβλία που ξημεροβραδιάζονται δίπλα σου σ’ ένα
ράφι της βιβλιοθήκης κάνοντάς σου παρέα στην εργασιακή ρουτίνα σου. Βιβλία που
σου καίνε τα χέρια και που δεν ηρεμείς μέχρι να γράψεις γι’ αυτά. Βιβλία για τα
οποία θα ’πρεπε να ’χεις γράψει μα δεν πρόλαβες ή δεν έφτασαν ποτέ στα χέρια
σου ή για κάποιον άλλο λόγο δεν. Βιβλία που τα είδες να ριζώνουν στις καρδιές
των αναγνωστών και που κάποια στιγμή τυχαία ανακάλυψες ότι ήσουν η πρώτη ή από τους
πρώτους που έγραψαν γι’ αυτά. Όσο υπάρχουν βιβλία λοιπόν. Ελπίζω. Θα ήθελα. Και
πάντως σας ευχαριστώ για την ως τώρα παρέα και στήριξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου