Éric Puybaret, Τα κόκκινα ξυλοπόδαρα

Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου, Αίσωπος, Αθήνα 2013 (από 4 ετών)

 

Προπαραμονές Χριστουγέννων, σε μια απογευματινή οικογενειακή εξόρμηση στην «Πολιτεία», μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: τα Κόκκινα ξυλοπόδαρα του Éric Puybaret, δημιουργού του υπέροχου Φεγγαροσκεπαστή, άρτι εκδοθέντα από τον Αίσωπο. Η απόφαση ελήφθη πάραυτα: Αυτή θα ήταν η φετινή χριστουγεννιάτικη ανάρτηση!

Τα Κόκκινα ξυλοπόδαρα διαδραματίζονται σε μια παραμυθένια πόλη, τη Νεραλία, χτισμένη πάνω στο νερό. Οι κάτοικοί της μετακινούνται με ξυλοπόδαρα, κι ένας απ’ αυτούς, ο υπερβατικός, ιδιαίτερος Λεοπόλδος, φοράει τα ψηλότερα και πιο γερά ξυλοπόδαρα απ’ όλους, που τον οδηγούν σε ονειρικά όσο και μοναχικά ταξίδια πέρα και πάνω απ’ τον κόσμο των ανθρώπων. Κάπου εκεί χαμένος τη μέρα της μεγάλης γιορτής της Νεραλίας, δε θα αντιληφθεί ότι τα νερά έχουν καταστρέψει τα ξύλα που προορίζονταν για τη μεγάλη φωτιά των συμπολιτών του. Στην επιστροφή του στην πατρίδα του, όταν η μοναξιά του θα γίνει αβάσταχτη, ο Λεοπόλδος θα επιλέξει να κάνει μια μεγάλη θυσία για να κρατήσει ζωντανό το όνειρο των υπόλοιπων κατοίκων της Νεραλίας. Με τον τρόπο που μόνο οι ιδιαίτεροι, οι χαρισματικοί και οι απόκοσμοι μπορούν να θυσιάσουν ό,τι περισσότερο αγαπούν. Ίσως γιατί και, περισσότερο από κάθε άλλον, έχουν τη δύναμη να αντιληφθούν ότι συχνά, θυσιάζοντας ό,τι ακριβότερο έχεις, αντισταθμίζεις την απώλεια με κάτι ακόμα μεγαλύτερο κι ομορφότερο.

Αν τα κόκκινα ξυλοπόδαρα της ιστορίας χαρίζουν στον ήρωα μαγικά ταξίδια μακριά από τον πολύβουο κόσμο των ανθρώπων, στον αναγνώστη προσφέρουν εξίσου υπέροχες πτήσεις οπτικής πανδαισίας μέσα σε μια εικονογράφηση που, στο γνώριμο ύφος του Puybaret, θα μπορούσε να σταθεί ακόμα και ερήμην του όποιου κειμένου. Στο παρελθόν έχω πολλές φορές χαζέψει με τις ώρες κάποιες απ’ τις υπέροχες εικόνες του βιβλίου ανεβασμένες από τις εκδόσεις Edelvives στη σελίδα τους στο Facebook, κι όσο κι αν κάποτε αναζήτησα τη γραμμή μιας ιστορίας ανάμεσά τους, η αλήθεια είναι ότι δεν επέμεινα. Κι αυτό γιατί τα βιβλία του Puybaret σε πείθουν ότι η κινητήρια δύναμη, η αφετηρία τους, είναι πρωτίστως η εικόνα: αυτές οι μορφές που σαν μαριονέτες –όπως άλλωστε υποδηλώνουν και τα λεπτά σαν κλωστές ξυλοπόδαρά τους– περιπλανιούνται ανάμεσα σε πανύψηλα κτίρια και στους αιθέρες, στο φως της ημέρας και στο θάμπος της νύχτας, παραβιάζοντας κάποτε τα όρια της σελίδας. Η οπτικοποίηση ενός κόσμου ονειρικού που αρκεί να τον δεις για να πιστέψεις στην ύπαρξή του.

Στο Φεγγαροσκεπαστή άνθρωποι καρφωμένοι στη γη γύρευαν τρόπο να φτάσουν στον ουρανό για να πετύχουν ένα μεγάλο σκοπό. Εδώ η πορεία είναι η αντίστροφη. Ωστόσο τα βασικά παραμένουν πάντοτε ίδια: δηλαδή η τιμιότητα των προθέσεων των ηρώων, όπως και το μοναδικό ταλέντο αυτού του πολύ σπουδαίου δημιουργού.

 

[Πέρσι τέτοιες ημέρες ανακάλυψα ρετάλια της δικής μου ανάρτησης για το Φεγγαροσκεπαστή σε άλλο μπλογκ. Κολλημένα άτσαλα με άλλα ρετάλια, άλλων διαμελισμένων αναρτήσεων σαν και τη δική μου. Συμβαίνουν αυτά στο ίντερνετ, κι όταν αποφασίζεις να μοιραστείς τις σκέψεις σου μ' αυτό τον τρόπο, στην πράξη ξέρεις πως ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος. Ελπίζω να μη γίνει το ίδιο με τούτη την ανάρτηση. Κι όχι μόνο λόγω των ημερών.]