Αναστασία Ευσταθίου, Η Γερακίνα και ο Πρίγκιπας Νερένιος

Εικονογράφηση: Αναστασία Κασιάδη, Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, Πάτρα 2012

Τη Γερακίνα, δε σας το κρύβω, ως παιδί την αντιπαθούσα. Ήταν μάλλον ο τρόπος που το σχολείο πήγαινε να μου περάσει την ιστορία της που ποτέ δε μου επέτρεψε να τη συμπονέσω στο ελάχιστο για το άδικο και τραγικό τέλος της. Μεγαλώνοντας βέβαια, κι έχοντας, στο πλαίσιο των σπουδών μου στη φιλολογία, διαβάσει αρκετή λαογραφία, αντιλήφθηκα ότι ιστορίες σαν και τη δική της έκρυβαν μες στην όποια αφέλεια ή σχηματικότητά τους σημαντικές αλήθειες. Και με αυτή την επίγνωση διάβασα το βιβλίο της Αναστασίας Ευσταθίου, η οποία, αντλώντας από τη λαϊκή παράδοση, αφηγείται την ιστορία μιας όμορφης κοπέλας στην περιοχή των Σερρών, η θυσία της οποίας, παραμονές του γάμου της, λύνει διαμιάς το πρόβλημα λειψυδρίας της περιοχής. Το τέλος της κόρης, όσο τραγικό κι αν φαντάζει, δίνεται εδώ με τρόπο αισιόδοξο, αφού η αφήγηση ακολουθεί τη Γερακίνα ως το άδυτο του πανέμορφου πρίγκιπα Νερένιου, που την τραβάει κοντά του στο υδάτινο βασίλειό του, εκεί που οι φωτεινές στιγμές τελικά δεν είναι αμελητέες.

Η συγγραφέας ενσωματώνει στον αφηγηματικό ιστό στοιχεία τόσο ιστορικού όσο και λαογραφικού χαρακτήρα, που επιτρέπουν την αναβίωση της εποχής αλλά και παραπέμπουν σε πλήθος από έθιμα (έθιμα γάμου, χελιδονίσματα κτλ.) και σε τοπικές συνήθειες. Τα αποσπάσματα από τη δημώδη παράδοση λειτουργούν ως σύντομες καταδύσεις στο πλούσιο υλικό που αποτέλεσε το υπόστρωμα της ιστορίας, ενώ το πνεύμα σεβασμού προς αυτό υπογραμμίζεται ιδιαίτερα, πέρα από τη συνολική υφολογική διαχείριση, και από την ενσωμάτωση τοπικών γλωσσικών στοιχείων.

Ενδιαφέρον βρήκα το σημείωμα του τέλους, όπου η συγγραφέας στέκεται φιλοσοφικά απέναντι στον μύθο, υποκύπτοντας στη γοητεία του χωρίς ωστόσο να παραβλέπει την αλήθεια του. Δε θα διαφωνήσω στο ελάχιστο μαζί της ως προς αυτό. Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι η ενδιαφέρουσα αυτή αναβίωση του μύθου της Γερακίνας, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να αναζητήσει αναγνώστες σε ένα ευρύτερο ηλικιακά κοινό, ενώ θα ήταν ευχής έργο να συνοδευόταν και από μια εικονογράφηση που θα αξιοποιούσε επαρκέστερα και σε μεγαλύτερη έκταση τις δυνατότητες του κειμένου.