Caryl Hart - Sarah Warburton, Η Πριγκίπισσα και τα Μπιζέλια

Απόδοση: Αντώνης Παπαθεοδούλου, Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2014 (από 4 ετών)

 

 

 

 

Να σας πω ότι απεχθάνομαι τα βιβλία με ροζ εξώφυλλο. Κι ότι ακόμα περισσότερο μισώ τα ροζ βιβλία για πριγκίπισσες. Μόνο που το βιβλίο που παρουσιάζω σήμερα, αν και ροζ, αν και «πριγκιπικού» περιεχομένου, στο εσωτερικό του υπονομεύει ανελέητα την πρώτη εντύπωση που προξενεί το φανταχτερό και άκρως απατηλό περιτύλιγμα-εξώφυλλό του.

Η υπόθεση με δυο λόγια: Η ηρωίδα Λίλι-Ρόουζ Μέι ζει σ’ ένα σπίτι στο δάσος παρέα με τον μπαμπά της – πρώτη ανατροπή: μια μονογονεϊκή οικογένεια αποτελούμενη από μια κόρη κι έναν μπαμπά που καταρρίπτει κάθε στερεότυπο γύρω από τους ρόλους των φύλων. Η μικρή απεχθάνεται τα μπιζέλια όσο κι εγώ τα ροζ βιβλία για πριγκίπισσες – ίσως και λίγο περισσότερο. Ο μπαμπάς, ανήσυχος, σπεύδει να συμβουλευτεί το γιατρό, κι εκείνος, αντί να αναζητήσει τη λύση στα ιατρικά του βιβλία, επιλέγει μια πιο λογοτεχνική προσέγγιση στο πρόβλημα της μικρής, παραπέμποντας στο γνωστό παραμύθι της πριγκίπισσας με το μπιζέλι και προτείνοντας ως θεραπεία την εσπευσμένη μεταφορά της ασθενούς σε παλάτι. Κι είναι εκεί ακριβώς που η Λίλι-Ρόουζ θα αντιληφθεί ότι το να τρως μπιζέλια δεν είναι το μεγαλύτερο βάσανο που μπορεί να σου τύχει σε τούτη τη ζωή, αφού πίσω απ’ το ροζ περιτύλιγμα της πριγκιπικής καθημερινότητας κρύβονται τόνοι ψευτιάς, υποκρισίας, ανίας,  κούρασης και… λαχανόσουπας!  

Οι Caryl Hart και Sarah Warburton αφορμώνται με ιδιαίτερα εμπνευσμένο τρόπο από το γνωστό κλασικό παραμύθι για να διηγηθούν μια ιστορία όχι μόνο για την υγιεινή διατροφή, αλλά και για τη ματαιοδοξία του πλούτου και της εξουσίας, και τη μοναδικότητα της σχέσης του παιδιού με το γονιό του, μιας σχέσης που ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται. Το χαριτωμένο ομοιοκατάληκτο κείμενο και η ζωηρόχρωμη, κεφάτη εικονογράφηση –με μοναδική (υπονομευτική) εξαίρεση τα δύο σαλόνια που αφιερώνονται στο κλασικό παραμύθι, όπου οι εικόνες παραμένουν άτονες χρωματικά (σχεδόν ασπρόμαυρες) και η γραμματοσειρά που επιλέγεται είναι αρκετά πιο «βαριά» και «επίσημη» σε σύγκριση με εκείνη του υπόλοιπου κειμένου– θα χαρίσουν αβίαστο γέλιο στους μικρούς αναγνώστες, βοηθώντας τους να αναθεωρήσουν διατροφικές συνήθειες και λοιπές αξίες και ακονίζοντας το κριτικό τους πνεύμα απέναντι στα, συχνά παρωχημένα, πρότυπα των κλασικών παραμυθιών.