Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Βασίλης Παπαθεοδώρου, Ήταν το ίνδαλμά μου - Μια ιστορία για τη βία στα γήπεδα

Εικονογράφηση: Θανάσης Πέτρου, Παιδική Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2015

 
 

Ένα αγόρι παρακολουθεί μαγεμένο την ξέφρενη πορεία του μεγαλύτερου αδερφού του και τη γρήγορη ανέλιξή του στο ποδοσφαιρικό στερέωμα του τοπικού πρωταθλήματος, ονειρευόμενο μια μέρα να του μοιάσει. Ο τυφλός θαυμασμός του για τις ποδοσφαιρικές επιδόσεις του αδερφού του και η συνακόλουθη εμπλοκή του με ομάδες οργανωμένων οπαδών αποκόπτουν σταδιακά τον μικρό από τους φίλους και συμμαθητές του, από τα μαθήματα και από οποιονδήποτε άλλο επαγγελματικό στόχο. Μέσα από την αφήγησή του ο «μαγικός» κόσμος του ποδοσφαίρου και κυρίως οι παθογένειές του αποκαλύπτονται σε μια εντυπωσιακής σκληρότητας μικρογραφία: βία, ρατσισμός, ναζιστικές χειρονομίες, ντόπινγκ, χρηματισμός, εκβιασμοί, στημένοι αγώνες, η διαπλοκή των ποδοσφαιρικών παραγόντων με τον Τύπο, η χρησιμοθηρική ενασχόληση τόσο η δική τους όσο και πολιτικών παραγόντων με το άθλημα για ίδια κέρδη κτλ.

Καμιά μυθοπλαστική υπερβολή, καμιά εκτροπή από την πραγματικότητα. Όσοι τυχαίνει να παρακολουθούμε έστω και από απόσταση τα τεκταινόμενα στον χώρο του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου συνειδητοποιούμε διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ότι ο συγγραφέας καταγράφει μια απολύτως υπαρκτή κατάσταση. Ωστόσο, επιλέγοντας να εστιάσει τον φακό του σε ένα μικρότερο, τοπικής εμβέλειας  πρωτάθλημα, κατορθώνει να αναδείξει με τρόπο πολύ πιο προσιτό, οικείο και απτό στο παιδί τα προβλήματα που ταλανίζουν και τις μεγάλες επαγγελματικές κατηγορίες.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, εκτός του ότι προσδίδει αμεσότητα στο κείμενο, πετυχαίνει και να φωτίσει πτυχές του χαρακτήρα του αφηγητή αλλά και τον βαθμό παραμόρφωσής του από την εμμονική σχέση του με το ποδόσφαιρο. Το σχηματικό και περιορισμένο λεκτικό του, το ρηχό και επιθετικό χιούμορ του, η μονοδιάστατη οπτική του αναδεικνύουν με επιτυχία την περιχαρακωμένη σκέψη του, τη συρρίκνωση των ενδιαφερόντων του, την απομόνωση από τους συνομηλίκους του, τον εντεινόμενο φανατισμό του.

Το σκληρό φινάλε της ιστορίας μπορεί να ματαιώνει όνειρα και προσδοκίες, φαντάζει όμως περίπου αναπόφευκτο, αφήνοντας μια χαραμάδα ελπίδας για τον μελλοντικό επαναπροσδιορισμό των στόχων των δυο παιδιών. Ένα δυνατό βιβλίο, που θα προβληματίσει και θα ευαισθητοποιήσει τους νεαρούς αναγνώστες, παρέχοντάς τους παράλληλα στο παράρτημα χρήσιμες πληροφορίες νομικού χαρακτήρα αναφορικά με τη σχέση τους με το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. Ταιριαστή με το πνεύμα του κειμένου και η εικονογράφηση του Θανάση Πέτρου, με έντονα στοιχεία κόμικς.

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Λέλα Στρούτση, Η {μία και μοναδική} Μαύρη Θρούμπα

Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 2015

 
 
Όταν η μία και μοναδική, ανεκτίμητη Μαύρη Θρούμπα χάνεται μυστηριωδώς στη διάρκεια μιας κρουαζιέρας, ο δαιμόνιος μαθηματικός Οκτάβιο Παζλ καλείται να βρει τον ένοχο μέσα από μια πλειάδα ύποπτων τύπων που επιβαίνουν στο υπερωκεάνιο Κουκούτσι…

Μια διασκεδαστική ιστορία μυστηρίου, αλλά και μαθηματικών, και... μεσογειακής διατροφής, σ’ ένα πλοίο σταυροδρόμι ανθρώπινων χαρακτήρων, ετερόκλητων πολιτισμών κι ανείπωτων μυστικών, ειπωμένη με άνεση και ζωγραφισμένη με ζωντάνια από τη μία και μοναδική δημιουργο του βιβλίου Λέλα Στρούτση. Που, όπως όλοι οι δημιουργοί που διαθέτουν το ταλέντο και να γράφουν και να εικονογραφούν τις ιστορίες τους, δένει εξαιρετικά κείμενο και εικόνα σ’ ένα βιβλίο που παρασύρει ευχάριστα τον αναγνώστη. Ζωηρά χρωματισμένοι χαρακτήρες, ευφάνταστα, χιουμοριστικά ονόματα, δηλωτικά καταγωγών κι επαγγελμάτων, χαριτωμένα λογοπαίγνια που ταιριάζουν γάντι στο κλίμα της αφήγησης χωρίς να κουράζουν, κινηματογραφικές περιγραφές που επιτείνουν το μυστήριο...

Αυτό το μυστήριο που θα κληθεί να λύσει, όπως λέγαμε, ο χαρισματικός μαθηματικός μας. Άραγε θα καταφέρουν τα μαθηματικά, έχοντας προηγουμένως επιτελέσει στο ακέραιο το μαθησιακό χρέος τους απέναντι στον αναγνώστη του βιβλίου, να αποκαλύψουν τον ένοχο; Ή μήπως το απρόοπτο, το τυχαίο, ο γοητευτικός αστάθμητος παράγοντας θα κάνει την έκπληξη; Αν και πολύ θα ήθελα η αγωνία, το κυνήγι του ενόχου και το ξεροψήσιμο του αναγνώστη να κρατήσουν λίιιιγο παραπάνω εκεί κοντά στο τέλος του βιβλίου, οφείλω να ομολογήσω ότι η αποκάλυψη του κλέφτη δικαίωσε τη δική μου τουλάχιστον αντίληψη για τη ζωή…